Rozdział 36

Rozdział dedykuję Ślicznej ♥, Pau Nielusi, Cherry, Małej i wszystkim którzy dostali wyróżnienia ;*

Obudził mnie Leoś. Mieliśmy iść do firmy, ale ja nie mogłam więc udałam, że źle się czuję. Powiedziałam, że boli mnie głowa i poprosiłam o dzień wolny. Szatyn zgodził się od razu. Pojechali do firmy. Została jeszcze tylko Fran. Zeszłam na dół.
-Fran głupio mi o to prosić, ale poszłabyś do apteki po jakieś leki dla mnie? I może weź ze sobą dzieci bo nie chcę ich zarazić.-powiedziałam, a ona się zgodziła. Wyszła z domu, a ja jak najszybciej zaczęłam się pakować. Byłam gotowa po 20 minutach. Nie wiedziałam, że umiem tak szybko spakować wszystkie rzeczy. Położyłam na komodzie list napisany wczoraj w nocy, a w nim również pierścionek. Wyszłam z domu płacząc. Zamówiłam taxi i pojechałam na lotnisko. Odebrałam bilet i wsiadłam do samolotu. Po chwili wzbiliśmy się w powietrze, a ja zaczęłam jeszcze bardziej płakać

~Leon~
Violetta została dzisiaj w domu bo źle się czuła. Postanowiłem wrócić wcześniej do mojej księżniczki. Wszedłem do domu i zobaczyłem Fran. Była zaniepokojona, chodziła w kółko po pokoju. Podszedłem bliżej niej.
-Co się stało?-zapytałem.
-Violetta gdzieś zniknęła. Nie ma jej rzeczy, a na łóżku była tylko ta koperta. Podała mi przedmiot. Drżącymi rękami rozerwałem papier. Wyleciała z niego kartka i pierścionek. Podniosłem rzeczy i usiadłam na kanapie. Zacząłem czytać.

Drogi  Leonie! 

Piszę ten list do Ciebie ponieważ nie mogłam powiedzieć Ci tego w twarz. 

Dłużej już tak nie mogłam. Nie mogłam być z tobą. Udawać, że Cię kocham. Po prostu powoli zaczynało mnie to przerastać. Pewnie zastanawiasz się o co chodzi. Wyjaśnię Ci to. Na początku zakochała się w Tobie przyznaję, ale po tak długim czasie moje uczucie, którym Cię darzyłam wygasło. Nie została po nim nawet mała cząsteczka. Zdaję sobie sprawę z tego, że teraz cierpisz, ale tak widocznie musiało być. Jak już na pewno zauważyłeś, wyjechałam. Nie szukaj mnie bo to na nic. Może w nowym miejscu znajdę prawdziwą miłość, którą ty najwidoczniej nie byłeś. Nie miej poczucia winy. Zacznij życie na nowo z kimś innym. Z kimś w kim zakochasz się tak jak  we mnie a nawet bardziej. Mam nadzieję, że już wszystko napisałam. Nie chciałam tego, ale nie miałam na to wpływu. Przykro mi już Cię nie kocham. Żegnaj.

       Violetta.       

Gdy to przeczytałem z moich oczu płynęły łzy. Niby chłopaki nie płaczą, ale co zrobilibyście na moim miejscu? Dowiedziałem się właśnie, że dziewczyna, którą kocham nie kocha mnie. Miałem plany związane z nią. Chciałem wziąć z nią ślub, mieć gromadkę dzieci. Nagle życie straciło sens. Wszystkie kolory wyblakły i zostały tylko ciemne, zimne barwy. Fran podniosła list, który wypadł mi z rąk. Przeczytała go i równie załamana usiadła obok. 

-Gdybym wtedy nie wyszła po te leki, wtedy nie mogłaby wyjść z domu.-obwiniała się. 

-Francesca, to nie twoja wina. Nic nie dałoby to, że zostałaby w domu. Ona mnie już nie kocha. Już mnie nie kocha.-wyszeptałem ostatnie zdanie i znowu poczułem łzy na moich policzkach. Fran bardzo mocno mnie przytuliła i w tym momencie do domu wszedł uśmiechnięty Diego. Spojrzał na nas i od razu spoważniał. Fran nic nie mówiąc podała mu kartkę papieru. Przeczytał ją dość szybko. 

-Jak to wyjechała?! Przecież to jest nie prawda! Ona Cie kocha!-krzyczał. Moja siostra podeszła do niego i przytuliła.-To nie może być prawda.-szepnął. Wstałem z kanapy i ruszyłem ku wyjściu. 

-Gdzie idziesz?-zapytała Fran, pojawiając się obok mnie i zagradzając dalszą drogę. 

-Idę się przejść.-odpowiedziałem. 

-Proszę Cię nie rób niczego głupiego, bo ja tego nie przeżyję.-mówi prawie płacząc.

-Wrócę.-powiedziałem i ominąłem ją. Wyszedłem na zewnątrz. Skierowałem się w stronę parku. Usiadłem na jednej z ławek. Patrzyłem w dal. Przypomniały mi się wszystkie chwile spędzone z nią. Jak mogłem nie zauważyć, że już mnie nie kocha? Zachowywała się normalnie. Nawet jeszcze przed jej wyjazdem kochaliśmy się, a teraz ten list. Znowu zacząłem płakać. Nie powstrzymywałem łez i tak nic by to nie dało. Nie miałem już po co żyć, ale obiecałem Fran, że nie zrobię nic głupiego. Wstałem z ławki i wróciłem do domu. Pozostali domownicy siedzieli w salonie. Spojrzeli na mnie, a ja szybko poszedłem do naszej mojej sypiali. Odświeżyłem się i położyłem na łóżku. Popatrzyłem na zdjęcie na szafce nocnej i znowu się rozpłakałem jak małe dziecko. Jak dziecko, któremu ktoś zabrał ulubioną zabawkę. Wtuliłem się w poduszkę pachnącą jej perfumami i zaciągnąłem się nimi. Po długim wyczerpującym wylewaniu łez zasnąłem. 

~Następny dzień~

Obudziło mnie pukanie do drzwi. Otwarłem podpuchnięte od płaczu oczy i spojrzałem na nie. Po chwili otworzyły się, a w nich stała Fran. Podeszła do mnie i usiadła na skraju łóżka. Powiedziała abym przyszedł na śniadanie, ale odmówiłem. Powiedziałem też, że dziś nie idę do pracy. Nie byłem w stanie tego zrobić. Nie byłem w stanie nawet jeść lub pić. Smutna wyszła z pomieszczenia, a ja z powrotem wtuliłem się w jej poduszkę. Tak minęło mi pół dnia. Na leżeniu, płakaniu i użalaniu się nad sobą. Drzwi się otworzyły,  a w nich ponownie stała Francesca. Tym razem z tacą, a na niej miska z zupą i kubek z gorącą herbatą. Postawiła wszystko na stoliczku. 

-Masz to zjeść.-powiedziała i wyszła. Nie miałem innego wyboru. Usiadłem i zacząłem jeść ciepły posiłek. Nie zjadłem wszystkiego, ale większość. Powróciłem do leżenia i gapienia się w sufit. 

~Violetta~
Wczoraj wylądowałam na lotnisku w Norwegi. Zawsze chciałam tu przylecieć. Wzięłam swoje bagaże i zamówiłam taxi. Wsiadłam do środka i podałam kierowcy adres hotelu, który znalazłam na laptopie w samolocie. Gdy dojechaliśmy hotel okazał się być bardzo elegancki. Pieniądze nie robią żadnego problemu w końcu mam swoje i jeszcze rodziców, którzy ciągle mi je przysyłają. Wynajęłam pokój. Gdy weszłam do mojego apartamentu od razu rzuciłam się na łóżko i zasnęłam.
Dziś obudziłam się o 9. Wstałam, wykonałam poranne czynności i usiadłam na łóżku. Było mi tak strasznie pusto bez mojego Leosia.  Gdy o nim pomyślałam zaczęłam płakać. Kto chciał nas rozdzielić i dlaczego?

~~*~~
Dodałam rozdział 36 :)
Chociaż nie powinnam bo pod poprzednim rozdziałem było kilka komentarzy typu: 'Zajmuję' proszę aby te osoby wracały i napisały jedno słowo oceniające ten rozdział.
Zrobiłam ten jeden raz wyjątek bo święta ;)
Jak widzicie Violetta wyjechała, musiałam wprowadzić jakąś akcję ;*
Leoś płacze za nią, a ona za nim :(
Spokojnie wszystko się kiedyś ułoży :D
Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem będzie więcej komentarzy po kiedyś było 33 czyli stać was na więcej ^.^
24 komy (bez zajmuję) --> Rozdział 37

P.S
Jutro pojawi się świąteczny OS i życzenia, a jeszcze dziś zakładka 'Pomysły' w której możecie zostawiać jakieś sugestie co do nowego opowiadania na moim drugim blogu :) Pozdrawiam <3