Rozdział 22

Rozdział dedykuję mojej Cнєяяу która w końcu była pierwsza <333

~Leon~
Czułem się taki szczęśliwy gdy Viola się do mnie przytulała. Położyła swoją głowę na moim ramieniu. Siedzieliśmy tak w ciszy chciałem coś powiedzieć, ale zobaczyłem, że usnęła. Wziąłem ją na ręce i podszedłem do drzewa na polance na której właśnie byliśmy. Usiadłem i oparłem się o wielkiego dęba, a moją księżniczkę położyłem sobie na kolanach i otuliłem ramionami. Wygląda tak słodko gdy śpi. W końcu i ja zasnąłem.

~Następny dzień~
Obudziły mnie promienie słoneczne. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, że leżę na trawie, a we mnie wtulona jest Vilu. Uśmiechnąłem się do siebie, ale przypomniałem sobie, że się zgubiliśmy i mój uśmiech zniknął. Przyglądałem się Violi która właśnie zaczęła się budzić. Spojrzała na mnie i lekko się uśmiechnęła, a później rozejrzała dookoła.
-Czyli to jednak nie był sen.-posmutniała.
-Nie smuć się w końcu ktoś nas znajdzie.-pocieszyłem ją i przytuliłem. Wstaliśmy z ziemi i poszliśmy na przód. Przedzieraliśmy się przez krzaki i drzewa. Viola cały czas kurczowo trzymała moją rękę, mi się to podobało. Zobaczyłem w oddali jakąś postać. Pokazałem ją Vilu.
-DIEGO!-krzyknęliśmy razem. Osoba odwróciła się i zaczęła biec w naszą stronę. To rzeczywiście był jej brat. Przytulił nas.
-Ludzie gdzie wy byliście szukamy was od wczoraj!-zadawał pytania.
-Szliśmy z wami, a później was już nie było. Tak się cieszę, że nas znalazłeś.-powiedziała Viola i jeszcze raz przytuliła go.
-Dobra chodźmy do Fran, bo siedzi sama na polanie.-jak się okazało nasz 'obóz' był niedaleko więc jest szansa, że sami byśmy trafili. Gdy moja siostra nas zobaczyła. Zaczęła biec w naszą stronę, a następnie się na mnie rzuciła.
-Tak się o was martwiłam.-powiedziała i poszła uściskać Vilu. Opowiedzieliśmy jej historię i poszliśmy coś zjeść. Później spędziliśmy dzień podobnie jak wczoraj. Rozpaliliśmy ognisko i tym razem  ja i Diego opowiadaliśmy straszne historie.
-Ja mam straszną historię taką w stylu Lary.-powiedziała i zaczęła opowiadać.-(...) i wtedy złamał jej się paznokieć! Straszne prawda?-zaśmiała się, a my z nią. Później jeszcze my z Diego opowiadaliśmy, a dziewczyny się trzęsły ze strachu. Było już ciemno, a polanę oświetlał tylko bystry księżyc. Ugasiliśmy ognisko i poszliśmy do namiotów. Położyłem się i poszedłem spać. Mój sen nie trwał długo bo po jakiś 30 minutach poczułem lekkie szturchnięcie.
-Leon.-powiedział głos, a ja już wiedziałem, że to moja szatynka.
-Tak?-otworzyłem oczy.
-Mogę z tobą spać? Przez te wasze historie nie mogę usnąć.-powiedziała, a ja się uśmiechnąłem.
-Pewnie, wskakuj.-powiedziałem i poklepałem miejsce obok siebie. Ona położyła się. Okryłem nas kołdrą. Poczułem, że jej drobne ciałko się trzęsie. Noc nie należała do tych najcieplejszych więc przyciągnąłem ją do siebie i otuliłem ramionami. Na mojej twarzy znowu zawitał uśmiech, ponieważ cieszyłem się, że mnie nie odepchnęła. Po chwili obydwoje usnęliśmy w swoich objęciach.

~Następny dzień~
Usłyszałem kroki i otworzyłem lekko oczy. Ktoś rozsunął suwak od wejścia. Zobaczyłem Fran i Diego. Viola chyba usłyszała hałas bo też się obudziła, przeciągnęła słodko i spojrzała na Diecescę. Oni stali i nada się na nas patrzyli.
-Po co tu przyszliście?-zapytałem zaspany.
-Violi nie było w namiocie i się przestraszyliśmy. Przyszliśmy Ci o tym powiedzieć, ale widzę, że zguba się znalazła.-zaśmiała się Fran, a Vilu zarumieniła.
-Przez ich głupie historyjki nie mogłam spać więc przyszłam do Leona.-powiedział szatynka siadając.
-Mi tam spało się dobrze.-oznajmiła moja siostra.
-Ty spałaś z Diego! Ale już nie ważne, idę się przebrać. Kiedy wyjeżdżamy?-zapytała wstając.
-Za jakąś godzinkę.-odpowiedział Diego. Szatynka poszła do swojego namiotu, a oni do swojego. Spokojnie się ubrałem i wyszedłem na zewnątrz. Zjedliśmy śniadanie, poszliśmy trochę popływać i wróciliśmy do auta. Pozbieraliśmy rzeczy i pojechaliśmy do domu. Tym razem Fran siedziała z przodu obok Diego, a ja z tyłu obok mojej Violi. W pewnym momencie zobaczyłem, że Viola się trzęsie.
-Zimno Ci?-zapytałem, a ona lekko przytaknęła. Było to trochę dziwne bo dzień był słoneczny. Wyjąłem z bagażnika moją bluzę i zarzuciłem na jej ramiona. Przysunąłem bliżej siebie i przytuliłem grzejąc ją swoim ciałem. Ona wtuliła się we mnie bardziej. Dotknąłem jej czoła było rozpalone.
-Violu ty masz gorączkę.-powiedziałem i jeszcze bardziej ją przytuliłem. Diego spojrzał się na nią w lusterku i dodał gazu. Do domu dojechaliśmy w niecałe 20 minut. Szatynka była dość słaba więc wziąłem ją na ręce i poszedłem przodem, a oni wzięli bagaż. Zaniosłem moją kruszynkę do jej pokoju i położyłem na wielkim łóżku. Otuliłem kołdrą i przysiadłem na brzegu łóżka. Patrzyłem się na nią i głaskałem po włosach. Ona leżała i patrzyła się na mnie. Do pokoju weszła Fran z lekami i woda do popicia. Viola łyknęła tabletki i znowu się położyła.
-Leon możesz już iść, a ja się prześpię.-powiedziała cicho.
-Dobrze, ale tu wrócę.-powiedziałem, ucałowałem ją w gorące czoło i wyszedłem z jej pokoju. Poszedłem do siebie. Umyłem się i ubrałem świeże ubrania. Poszedłem na dół zacząłem robić obiad. Zdecydowałem się na rosół, słyszałem, że dobrze robi jak jest się chorym. Starałem się jak mogłem i wyszła pyszna zupa. Nalałem sobie na talerz zjadłem i zawołałem Fran i Diego. Zaczęli jeść, a ja wziąłem talerz z jedzeniem i powoli poszedłem na górę. Otworzyłem drzwi i wszedłem po cichu do środka. Jak się okazało szatynka spała, ale gdy stawiałem tace na półce obudziła się. Spojrzała się na mnie.
-Przyniosłem Ci rosołek na rozgrzanie.-powiedziałem i usiadłem na brzegu łóżka.
-Dziękuję.-powiedziała lewo słyszalnie.
-To nic takiego.
-Nie, dziękuję Ci za to, że się mną opiekujesz, że jesteś.-powiedziała i blado uśmiechnęła.
-Violu zawsze będę się tobą opiekował bo Cię kocham.
-Leon...
-Wiem, że nie chcesz teraz próbować, ale taka jest prawda.-powiedziałem.-A tera jedź.-podałem jej jedzenie, a ona zrobiła jak kazałem. Widać było, że się rozgrzała i wypieki powoli znikają.
-Dziękuję,to było pyszne.-uśmiechnęła się już bardziej.-Zostaniesz ze mną? Nudzi mi się trochę.-wyznała, a ja się zaśmiałem. Ona przesunęłam się trochę i poklepała miejsce obok siebie. Ułożyłem się wygodnie i objąłem, a ona się we mnie wtuliła. Leżeliśmy tak i rozmawialiśmy i śmieliśmy się z różnych historii. Oddech sztynki się unormował, a ona sama zasnęła. Leżałem i patrzyłem się na nią, ale przerwało mi to ciche pukanie. Równie cicho odpowiedziałem, a do pokoju wszedł Diego.
-Leon wiem, że to trochę głupio, ale poradziłbyś sobie tu sam jak byśmy z Fran poszli na noc do mojego przyjaciela. Przyjechał właśnie z Franc...-mówił, ale mu przerwałem.
-Idźcie, poradzę sobie.-odparłem z uśmiechem.
-Dziękuję jak coś to dzwoń.-powiedział, a ja przytaknąłem. Słyszałem cichy trzask drzwi frontowych i zostałem w domu sam z chora Vilu. Wyglądała tak bezbronnie, a za razem tak słodko. Szatynka przekręciła się na drugi bok i wzięła poduszkę do której się przytuliła. Po chwili zrozumiałem, że to poduszka na której spałem. Wstałem po cichu i poszedłem do salonu. Włączyłem sobie telewizor i oglądałem jakiś dokument. Nagle usłyszałem krzyk Viol. Zerwałem się z kanapy i pobiegłem do niej. Wpadłem do pokoju i zastałem zapłakaną szatynkę. Szybko do niej podszedłem i przytuliłem.
-Cii. Już wszystko dobrze, to był tylko sen.-gładziłem jej włosy, a ona wtulona we mnie trochę się uspokoiła. Położyła się ponownie.
-Proszę, zostań ze mną.-powiedziała.
-Dobrze tylko wyłączę telewizor w salonie.-jak powiedziałem tak zrobiłem. Zaparzyłem jeszcze gorącej herbatki i zaniosłem ją do pokoju mojej kruszynki. Leżała wpatrzona w sufit, ale gdy wszedłem spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. Podałam jej gorący napój, a ona powoli i ostrożnie go wypiła. Pomogłem jej dojść do łazienki, a tam sama sobie poradziła. Powiedziałem jej, że Diego i Fran wyszli. Później ja poszedłem wykonać wieczorne czynności i gotowy do spania położyłem się z szatynką. Po rozmowach, śmiechach i chichach usnęliśmy wtuleni w siebie.

~~*~~
Tam, tam, tam oto rozdział 22 :)
Zaskoczeni, że już dziś? Mam nadzieję, że jesteście zaskoczeni, ale pozytywnie :D
Poprzedni rozdział skomentowało 16 osób!
Dziękuję wam za to bardzo, teraz wiem, że mam dla kogo pisać i mam nadzieję, że osoby które czytają tego bloga ponownie skomentują ten rozdział ;*
Diego znalazł Leona i Vilu ;)
Violetta po strasznych historyjkach nie może spać i do kogo poszła? No do Leosia ;3
Teraz się rozchorowała, a do Leonetty droga coraz krótsza :D
14 komów --> Rozdział 23
Chcę widzieć tu grubo ponad 14 komów!
Kocham was <333