Rozdział 46

Rozdział dedykowany Natalii K

~Violetta~
Weszłam do firmy. Rozebrałam się i zaniosłam rzeczy to szatni dla pracowników. Przywitałam się z Joshem i windą wjechałam na odpowiednie piętro. Usiadłam za biurkiem przed biurem szefa i zaczęłam pracować. Po chwili przyszedł Josh razem z Matem. Spojrzałam na nich. Przyglądali mi się uważnie.
-Coś ze mną nie tak?-spytałam już trochę rozzłoszczona ich milczeniem.
-Jeden z tych dwóch gości ma na nazwisko tak jak ty.-powiedział w końcu Josh.-Oczywiście to może być zwykły przypadek.-dodał szybko. Teraz ja patrzyłam na nich i nie odzywałam się.
-Violetta to na pewno dziwny zbieg okoliczności.-powiedział tym razem Mat.
-Jak na nazwisko ma ten drugi?-szepnęłam. Tylko na tyle było mnie stać.
-Vilas, Veras.-zastanawiał się Mat.-Verdas!-krzyknął szczęśliwy, że przypomniał sobie. W tym momencie siedziałam jak wryta. Nie to nie może być prawda. Może? Z gabinety mojego szefa wyszli Diego, Christian i...Leon. Wpatrywałam się w Leona, a on we mnie. Jakby nie mógł uwierzyć, że mnie widzi. Reszta patrzyła na nas zdziwiona. Po moich policzkach spłynęły łzy. Josh starł je szybko.
-Violetta co jest?-spytał przytulając mnie. Wtuliłam się w niego.
-To Leon, mój były narzeczony.-szepnęłam. Z jednej strony cieszyłam się, a z drugiej przeklinałam Mata za to, że musiał krzyknąć. Gdyby nie on Leon by mnie nie rozpoznał i dalej byłby bezpieczny z Diego, Fran i dziećmi. Jak na zawołanie obok mnie zjawił się mój brat. Josh puścił mnie.
-Tyle cię szukaliśmy i nic, a przez zwykły przypadek znaleźliśmy Cię. Viola, wiesz jak się martwiliśmy?-powiedział i mocno mnie przytulił. Odwzajemniłam uścisk.-Jednak wiesz kto najbardziej za Tobą tęsknił?-spytał i odsunął mnie lekko od siebie. Spojrzałam na Leona, a Diego przytaknął. Odsunął się, a szatyn powoli do mnie podszedł. Przyglądałam mu się. Tak dawno go nie widziałam. Pragnęłam aby mnie teraz przytulił. Tak bardzo tego potrzebowałam. Teraz mam go na wyciągnięcie swojej dłoni, ale stoję jak sparaliżowana. Podszedł jeszcze bliżej. Złapał mnie za rękę jakby nie wierzył, że stoję tu przed nim. Lekko ścisnęłam jego dłoń. Przysunął się już całkowicie i zamknął moje ciało w uścisku. Uścisku przepełnionym miłością, tęsknotą i bólem. Po chwili wtuliłam się w niego i zaczęłam płakać.

~Leon~
Stałem z przytuloną do siebie szatynką. Nadal nie mogłem uwierzyć, że przez przypadek znaleźliśmy ją. Mocną ją tuliłem gładząc po plecach. Oparłem brodę na jej ramieniu i zaciągnąłem się zapachem jej włosów. Tak bardzo mi jej brakowało. Tak długo nie mogłem jej nawet zobaczyć, a teraz stoi tu i przytula się do mnie. Starłem łzy z jej policzków. Spojrzałem w jej oczy, a ona w moje. Wpatrywaliśmy się w siebie, a pozostali przyglądali się nam.
-Wszystko wiem. Jest już dobrze.-powiedziałem.
-Musisz o mnie zapomnieć dla waszego bezpieczeństwa.-powiedziała szybko.
-Liz jest już w więzieniu nic ci nie będzie. To ona cię zastraszała.-powiedziałem. Patrzyła na mnie zdziwiona, ale po chwili znowu się we mnie wtuliła.-Tak bardzo tęskniłem.-szepnąłem.
-Ja też tęskniłam, ale nie mogłam wrócić.-powiedziała przez łzy.
-Spokojnie, wiem o tym. Już wszystko wiem i nie musisz się niczego obawiać.-powiedziałem mocno ją tuląc. Nagle wyrwała się z mojego uścisku i pobiegła w stronę jakiś drzwi, a chwilę później pobiegł za nią ten cały Josh. Nie powiem zrobiłem się zazdrosny i już chciałem tam iść, ale zatrzymał mnie Mat.
-Poczekaj tu, a Viola za chwilę wróci.-powiedział i wskazał na kanapę pod ścianą. Nie usiadłem jednak tylko czekałem razem z Diego. Po kilku minutach z pomieszczenia wyszedł blondyn, a za nim szatynka. Podszedłem od razu do niej.
-Co się stało?-spytałem i spojrzałem na chłopaka.
-Nic, źle się poczułam, ale jest już dobrze.-powiedziała i popatrzyła na blondyna, który coś jej pokazał i odszedł od nas podchodząc do reszty.-Co teraz?-spytała cicho.
-Jak to co teraz?-spytałem zdziwiony.
-Co teraz zrobimy z tym, że się spotkaliśmy i nie muszę się już tak ukrywać przed wami.-powiedziała.
-Teraz wrócisz z nami do domu i będzie wszystko tak jak kiedyś. Wszystko będzie na swoim miejscu.-powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej.
-Nie Leon, na razie nie chcę tam wracać. Mam tu pracę i przyjaciół.-powiedział cicho jakby bała się mojej reakcji. Zastanowiłem się chwilę.
-Chcesz tu zostać i dalej tu mieszkać? Cały czas?-spytałem.
-To piękne miejsce i tak chciałabym tu zamieszkać na stałe.-powiedziała i spuściła głowę.-Wiem, że tam masz firmę i Fran więc zrozumiem jak tam wrócisz.-dodała cicho. Złapałem ją delikatnie za podbródek i podniosłem jej głowę tak aby patrzyła na mnie. Spojrzałem w jej oczy.
-Zostanę tu z tobą. Zamieszkamy razem w domu który zbuduję, znowu ci się oświadczę.-powiedziałem cicho do niej.-Jeżeli będziesz chciała.-dodałem szybko.
-Oczywiście, że tego chcę.-powiedziała i przytuliła się do mnie, a po chwili poczułem jak jej łzy moczą moją koszulę.
-Nie płacz.-musnąłem lekko jej policzek i zamknąłem oczy przytulając ją mocno. Po kilku minutach uspokoiła się i odsunęła ode mnie.
-A teraz muszę wracać do pracy i ty też. Kończę o 17.-powiedziała, a ja pokiwałem głową i razem wróciliśmy do reszty. Rozmawialiśmy chwilę i razem z Diego i Christianem wróciliśmy do jego biura. Jestem taki szczęśliwy, że nie posiadam się z radości. W końcu ją znalazłem. Jest tutaj, dzieli nas tylko ściana. Po niedługim czasie skończyliśmy i wyszliśmy z Diego na korytarz. Pożegnaliśmy się z Violettą po, którą miałem przyjechać za kilka godzin.

~Violett~
Leon i Diego pojechali do hotelu w którym się zatrzymali, a ja powróciłam do pracy. Cały czas dręczyła mnie sprawa z ciążą. Postanowiłam na razie im nie mówić, nie wiedziałam jak zareaguje Leon i nie chciałam psuć na razie tego co dopiero odzyskałam. Po kilku godzinach na moim piętrze zatrzymała się winda, a z niej wysiadł Leon. Uśmiechnął się do mnie co odwzajemniłam. Posprzątałam wszystko i zjechaliśmy na dół. Wzięłam z szatni swoje rzeczy i pożegnałam się z chłopakami. Wyszliśmy i pojechaliśmy do hotelu w którym mieszkam. Dziwne bo nie mówiłam mu gdzie się zatrzymałam, ale nie pytałam już o to. Wysiedliśmy i weszliśmy do środka cały czas trzymając się za ręce. Uśmiechnęłam się do siebie i wsiedliśmy do windy. Nacisną jeden z przycisków i po chwili byliśmy na moim piętrze.
-Skąd wiesz gdzie mieszkam?-spytałam w końcu, a on spojrzał na mnie zdziwiony.
-Nie wiem.-powiedział.
-To po co mnie tu przywiozłeś?-spytałam.
-No do mnie i do Diego.-powiedział i podszedł do drzwi naprzeciwko moich. Stałam tak, a po chwili zaczęłam się cicho śmiać. Szatyn spojrzał na mnie dziwnie.
-Ja mieszkam tu.-wskazałam na drzwi. Wzięłam go za rękę i otworzyłam drzwi kluczykiem, a po chwili wciągnęłam go do środka. Leon był trochę zdziwiony, a dla mnie było to zabawne. W sumie sama nie wiem dlaczego, a tak hormony. Westchnęłam i poszłam do kuchni, a on za mną. Otworzyłam lodówkę, ale nie zrobiłam zakupów.
-Zamówimy pizzę.-powiedział z uśmiechem Leon. Zgodziłam się i zadzwoniłam aby zamówić jedzenie. Po chwili poszliśmy do salonu i usiedliśmy na kanapie. Zaczęliśmy rozmawiać.

~~*~~
I mamy rozdział 46 :D
Boże jak to szybko zleciało, no nie wierzę.
Tak sobie myślę, że rozdział 50 będzie ostatnim rozdziałem tej historii, ale jeszcze nie jestem pewna. Jeżeli uda mi się dociągnąć to do 50 to będzie dobrze :)
Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał.
No i macie tą waszą upragnioną Leonettę ^^
Dziękuję za tyle komentarzy pod poprzednim, ale mam cztery prośby.
1.Proszę aby każdy anonimek jakoś się podpisywał bo zależy mi na tym.
2.Proszę abyście nie pisali komów typu 'kiedy next' lub coś w tym stylu bo rozdziały będą się pojawiać kiedy je napiszę i jak będę miała czas aby je dodać w ostateczności możecie zawsze zapytać mnie o to na ask'u
3.Do reklamowania się jest specjalna zakładka i proszę abyście zostawiali linki tam, a nie pod rozdziałami.
4.Proszę osoby które zajmują miejsca aby do nich wracały.
No i to chyba na tyle. Tak myślę, że niedługo powinna pojawić się notka na temat nowej historii z pytaniami do was :)
Czekam na wasze opinie ;)
40 komów --> Rozdział 47